Kalabalıklara karışıyorum gönülsüzce. Aidiyetsizlik canımı parçalara bölüyor adeta. Gördüklerimle her bir parçam göğe yükselmek istiyor. Sonra Tanrı‘nın acımasız sema duvarlarına çarpıp, geri yerleşiyorlar yerlerine. Yerleşmek denirse tabii. Yapbozun uymayan parçalarının verdiği, zorla sıkıştırılmış, ‘ben buraya ait değilim ama yine de kalabilirim’ kıvamında. Tek tek teselli görevi yine bana veriliyor; “Olsun, korkma, yerin değil belki ama … İlk Taşı Günahsız Olanınız Atsın – Elif Doruk yazdı… okumayı sürdür